دکتر رضا حبیبی؛ یحیی حساس یگانه؛ مهدی تاجدینی
چکیده
حسابرسی داخلی در دو دهه گذشته، دستخوش تحولات بسیار عمیقی شده است. در گذشته، وظیفه اصلی حسابرسی داخلی، کنترل ثبت‌های دو طرفه حسابداری به‌منظور کشف موارد اشتباه بود؛ در مقابل، امروزه حسابرسی داخلی به‌منظور مدیریت ریسک، به کنترلها توجه دارد و درصدد گسترش راه‌های مناسب برای ارزشافزایی سازمان تحت بررسی است. ارزش با گسترش تولید ...
بیشتر
حسابرسی داخلی در دو دهه گذشته، دستخوش تحولات بسیار عمیقی شده است. در گذشته، وظیفه اصلی حسابرسی داخلی، کنترل ثبت‌های دو طرفه حسابداری به‌منظور کشف موارد اشتباه بود؛ در مقابل، امروزه حسابرسی داخلی به‌منظور مدیریت ریسک، به کنترلها توجه دارد و درصدد گسترش راه‌های مناسب برای ارزشافزایی سازمان تحت بررسی است. ارزش با گسترش تولید کالا و خدمات و استفاده بهینه از منابع بهوجود میآید. زمان یکی از منابع محدود واحد حسابرسی داخلی است که تخصیص بهینه آن در میان پروژههای مختلف حسابرسی، مسئلهای چندمعیاره بوده و شامل متغیرهای کیفی و کمی است. این پژوهش، از مدل‌های سلسلهمراتبی و برنامهریزی آرمانی برای تخصیص بهینه زمان حسابرسی داخلی در بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، رویکردی ترکیبی ارائه میدهد. نتایج پژوهش نشان میدهد که تخصیص بهینه زمان، انعطافپذیری لازم را برای حداقل کردن ریسک فراهم میآورد.
